Kees de Voogd

Introductie

Geboren in Bergeyk
Gestudeerd aan de Koninklijke Academie Den Bosch 1971-1976
Sinds 1990 wonend en werkend in Marangea, Frankrijk.
Tussen 1992 en 2004 oprichter en organisator van een jaarlijks terugkerende expositie van “art in situ” in de Franse Jura onder de naam “les Doigts d’Art”.
Sinds 1992 Oprichting zomeracademie in Marangea:”atelier le Niocraux”, waar ik sindsdien lesgeef.
In het verleden heb ik deelgenomen aan groepstentoonstellingen en heb enkele solotentoonstellingen gehad. De laatste jaren ben ik weinig actief geweest op dit gebied. Vanaf nu wil ik dat graag veranderen.

Ik ben begonnen als fijnschilder met surrealistische ideeën. Langzamerhand, rond 1980 heb ik me hiervan losgemaakt, omdat ik meer behoefte had aan vrijere expressie. Sindsdien werk ik hoofdzakelijk abstract, hoewel er soms plotseling nog figuratieve elementen in mijn werk op kunnen duiken.
Het schildersgebaar is belangrijk voor mij evenals de toon van de kleur en de huid van het schilderij.
Ik heb geëxperimenteerd met allerlei materialen zoals zand teer zaagsel en as.
Vaak vind ik het boeiend in dikke lagen verf over elkaar te werken, maar soms zijn deze lagen ook heel transparant. Mijn werk beweegt zich tussen momenten dat ik vrijer en expressiever werk en momenten dat ik gestructureerder bezig ben. Blijkbaar hoort dat bij mij.
Ik werk niet in series, elk schilderij is voor mij een nieuw avontuur, met als achtergrond alles wat ik tot nu toe gedaan heb.
Soms ontstaat er plotseling snel een goed schilderij, maar meestal is het een langdurig werkproces waar ik het schilderij uit moet sleuren. Een werkproces waarbij de wisselwerking tussen schilder en doek belangrijk is.
Een goed schilderij is volgens mij een levend ding dat uitdaagt, intrigeert en een karakter heeft, dat de toeschouwer dwingt het telkens op een andere manier te zien.
Een goed schilderij onthult nooit helemaal zijn mysterie.

Over de Inspiratie

Als je op een abstracte manier schildert, doemt soms de vraag op: Is het nodig een onderwerp te hebben en zo ja wat zou dat kunnen zijn?
Ik zou natuurlijk de klassieke onderwerpen (landschap, stilleven, vrouwelijk lichaam) aan kunnen pakken, maar ik voel me niet zo narratief. Toen dacht ik bij mezelf, waarom neem ik niet een van de meest basale vormen: de rechthoek.
Dit verschaft me een rode draad en heeft voor mij verschillende voordelen:
In mijn manier van werken ben ik altijd bezig met contrasten. Nu kan ik de vrije expressie combineren met het strakke van de rechthoeken.
De tegenstelling tussen de spontaniteit van de vrije geste en het bedachtzame van de rechthoek, ligt mij wel.
Kleur is voor mij altijd belangrijk geweest, vooral de toon en de relaties onderling.
Dit onderwerp kan ik via de rechthoeken nog duidelijker uitwerken.
Ik heb altijd in verschillende lagen gewerkt, dit kan ik via de rechthoeken benadrukken.
Ik voel me geen geometrisch schilder, voor mij is het meer gereedschap om mijn doel te bereiken.
Er zitten structuren en onregelmatigheden in, naar het idee dat een schilderij een levend oppervlak moet zijn
Nu kan ik plotseling een “gewoon” landschap schilderen of een menselijk lichaam en er toch een andere interpretatie aan geven.

Kees de Voogd